Νόσος Dupuytren
Η νόσος Dupuytren προσβάλλει, συνήθως, την παλάμη και τα δάκτυλα του χεριού. Συγκεκριμένα το δέρμα της παλάμης σκληραίνει, τα δάκτυλα κάμπτονται, δεν μπορεί να γίνει πλήρης έκταση τους και δεν ανοίγουν τελείως. Αυτό συμβαίνει γιατί η μεμβράνη που βρίσκεται κάτω από το δέρμα και το υποδόριο, η παλαμιαία απονεύρωση ρικνώνεται, με αποτέλεσμα να παρασύρει και το δέρμα το οποίο πτύχεται. Οι τένοντες, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την κάμψη και έκταση των δακτύλων, αν και δεν προσβάλλονται από τη νόσο Dupuytren, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σωστά εξαιτίας της σκλήρυνσης του δέρματος. Συνήθως, τα δάκτυλα που προσβάλλονται είναι ο παράμεσος και το μικρό δάκτυλο. Σε ορισμένες περιπτώσεις η νόσος Dupuytren μπορεί να εμφανιστεί και στα δύο χέρια ή και σε άλλα μέρη του σώματος, όπως το πέλμα του ποδιού.
Ποια είναι τα αίτια της νόσου Dupuytren;
Τα αίτια της νόσου Dupuytren δεν μας είναι γνωστά, όμως, γνωρίζουμε ότι δεν έχει άμεση σχέση με τον τραυματισμό. Επίσης, κάνει την εμφάνισή της πιο συχνά στους άντρες παρά στις γυναίκες και στις ηλικίες μετά τα 45. Παράγοντες που μπορεί να συμβάλουν στην εμφάνιση της νόσου Dupuytren είναι ορισμένες ιατρικές παθήσεις, όπως ο διαβήτης, η επιληψία και ο αλκοολισμός. Ακόμα, η νόσος Dupuytren παρουσιάζεται συχνά σε μέλη της ίδιας οικογένειας και είναι συνηθέστερη σε άτομα της Βορείου Ευρώπης και της Σκανδιναβίας.
Τι συμπτώματα παρουσιάζει η νόσος Dupuytren;
Το πρώτο σημάδι της νόσου Dupuytren είναι η εμφάνιση ενός επώδυνου εξογκώματος, ένα μικρό σκληρό οζίδιο στην παλάμη, το οποίο με την πάροδο του χρόνου παύει να πονάει. Αργότερα, το εξόγκωμα αυτό γίνεται σαν κορδόνι και επεκτείνεται σε ολόκληρη την παλάμη κατά μήκος των δακτύλων. Αυτή η διόγκωση παίρνει το σχήμα χορδών, οι οποίες όταν επεκταθούν στα δάκτυλα, τα λυγίζουν προς τα μέσα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δυσκολία ή αδυναμία έκτασης των δακτύλων που έχουν προσβληθεί. Τα δάκτυλα που συνήθως προσβάλει η νόσος είναι ο παράμεσος και το μικρό δάκτυλο. Η νόσος Dupuytren έχει μακροχρόνια εξέλιξη και αργή επιδείνωση, ωστόσο όταν η πάθηση προσβάλει και τα δύο χέρια η εξέλιξή της είναι ταχύτερη και χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση.
Πώς γίνεται η διάγνωση της νόσου;
Η διάγνωση της νόσου Dupuytren μπορεί να γίνει με την κλινική εξέταση του ασθενούς. Κατά την εξέταση, ο ορθοπαιδικός ψηλαφίζει ένα μικρό εξόγκωμα στην παλάμη, τον όζο. Αυτό συμβαίνει στα αρχικά στάδια της νόσου, καθώς σε πιο προχωρημένα στάδια οι όζοι μεγαλώνουν, σκληραίνουν και επεκτείνονται στα δάκτυλα. Τα προσβεβλημένα δάκτυλα κάμπτονται και μαζεύονται προς την παλάμη, ενώ η έκταση τους γίνεται εξαιρετικά δύσκολη ή και αδύνατη. Ο ορθοπαιδικός πραγματοποιεί έλεγχο και του άλλου χεριού για τυχόν παρόμοιες αλλοιώσεις και λαμβάνει ιστορικό για παθήσεις, όπως σάκχαρο, κατάχρηση αλκοόλ ή οικογενειακό ιστορικό.
Τι θεραπείες υπάρχουν για τη νόσο Dupuytren;
Υπάρχουν δύο θεραπείες για τη νόσο Dupuytren: η συντηρητική και η χειρουργική. Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει εγχύσεις κορτικοστεροειδών και κολλαγενάσης. Σε κάποιες περιπτώσεις με τη συντηρητική θεραπεία μπορεί να καθυστερήσει η εξέλιξη της νόσου και να βελτιωθεί η σύγκαμψη των δακτύλων. Ωστόσο, η πιθανότητα υποτροπής είναι μεγάλη.
Η οριστική θεραπεία παρέχεται με τη χειρουργική επέμβαση και την αφαίρεση των ρικνώσεων. Στις περιπτώσεις που η νόσος έχει εξελιχθεί και ο ασθενής δυσκολεύεται να τεντώσει τα δάκτυλά του, τότε η αποτελεσματικότερη θεραπεία είναι η χειρουργική. Κατά την επέμβαση, ο γιατρός φοράει ειδικά γυαλιά με μεγεθυντικούς φακούς, χωρίζει και αφαιρεί τις παχιές χορδές που έχουν σχηματιστεί, ώστε να βοηθήσει την αποκατάσταση των κινήσεων των δακτύλων. Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι ασφαλής με τη μικροσκοπική τεχνική. Επίσης, δεν είναι απαραίτητη η γενική αναισθησία και τις περισσότερες φόρες γίνεται με περιοχική αναισθησία του χεριού και ο ασθενής γυρνάει σπίτι του την ίδια ημέρα. Μετεγχειρητικά ο ασθενής ακολουθεί πρόγραμμα με ασκήσεις για το χέρι. Η φυσικοθεραπεία, αν χρειαστεί, ξεκινά την τρίτη εβδομάδα μετά το χειρουργείο, για να υποχωρήσει το οίδημα και να αποκατασταθεί η κίνηση του χεριού.